In Italie is Willemijn een totaal onmogelijke naam. Slechts weinig (Italiaanse) vrienden kunnen mijn naam goed uitspreken, laat staan spellen. Niet zo handig dus, maar af en toe heel vermakelijk. Willemijn is een echt Nederlandse naam ... wat doe ik dan in Italie en hoe ben ik hier zo terecht gekomen?
Waarom Italie
Ik heb vanaf mijn kinderjaren een band met Italie gehad. Als kind ging ik elke zomer naar Italie met mijn familie en leerde al spelenderwijs wat Italiaans spreken. Oude mannetjes in bars en dorpjes vonden de blonde kindertjes, op z'n typisch Italiaans, erg schattig en leerden ons tellen en meer. Jongeren leerden ons uiteraard om te vloeken en vieze woorden te gebruiken en gierden van het lachen als wij (deels) onschuldig deze woorden enthousiast herhaalden. Het waren fantastische vakanties vol natuur en vrijheid en dat is denk ik de basis van mijn grote liefde voor Italie en, daaraan gekoppeld, het Italiaans.
Maar hoe ben ik in Italie beland?
Toen ik klaar was met het VWO kreeg ik de kans om een schooljaar naar Italie te gaan. Ik heb drie maanden aan de Università per Stranieri in Perugia Italiaans gestudeerd en daarna nog 4 maanden in Rome aan het Dante Alighieri Instituut. Daarna heb ik Technische Bedrijfskunde gestudeerd aan de Universiteit Twente en is de Italiaanse taal een aantal jaar blijven liggen. Na mijn studie heb ik vijf jaar in Zambia (Afrika) gewoond en in die periode was mijn vader naar Italie verhuisd. Toen ik besloot uit Zambia te vertrekken ging ik op bezoek in Italie en ben (dus) nooit meer weggegaan. De Italiaanse natuur en vrijheid lagen wederom voor mijn voeten.
Mijn tijd in Italie
Ik woon sinds 2001 in Italie. De eerste 12 jaar in Umbrie waar ik als 'Villa In Umbria' huisjes verhuurde van Italianen aan buitenlanders en ook als 'tuinier/oppasser' een oude toren beheerde met daaromheen wat huisjes. Ik woonde in de oude varkensstal (gerestaureerd gelukkig), in totale rust bovenop een heuvel. Fantastische jaren in de natuur, omringd door de locale cultuur maar toch vrij om mijn eigen gang te gaan.
Sinds eind 2013 heb ik dat mooie leventje vaarwel gezegd en nu woon ik in Toscane, niet ver van Florence. Het roer helemaal om, alleen ben ik in Italie gebleven. Nu hou ik mij met van alles bezig, waaronder het geven van Italiaanse conversatieles online, het helpen van buitenlanders met een huis in Italie en assistentie bij het oplossen van problemen in Italie zoals erfenissen, vergunningen, het CIN nummer, etc.
Sinds 2025 ben ik ook een wijngaard aan het omzetten naar een geheel natuurlijke wijngaard met de methode van de sintropische landbouw (agricoltura sintropica).
